Bitcoin i blockchain technology a sprawa polska, czyli co ma psychoanaliza do pieniędzy…?

Zostałem ostatnio zapoznany pokrótce z ideą ‘odporności na oszustwo’ – i przy okazji wszelkie inne manipulacje – (fraud-proof – blisko do Freud-proof), jaką stanowi bitcoin wobec standardowego pieniądza (któremu rzeczone oszustwo – i manipulacje – fundują ludzie, tj. ‘my wszyscy, cały naród’ jak w słynnym skeczu Kabaretu Dudek – dziś już nieznanym i zapomnianym).
Resztę doczytałem w internecie.
Nie jestem informatykiem a psychoanalitykiem, odniosę się zatem do idei, nie do mistrzostwa rozwiązania. Ogólnie znanym faktem jest, że często zdarza się, że żeby rozwiązać problem wchodzimy bardzo głęboko w przysłowiowy las. A tam – wiadomo – więcej drzew; więc jak już znajdziemy to właściwe i dokładnie je obszczekamy, to okazuje się, że zapomnieliśmy, że jesteśmy w lesie.
Taka to historia jest z bitcoinem – pokrótce. Ale nie uprzedzajmy faktów.
Traktujemy tę technologię jak nowinkę, coś co napędza bańkę spekulacyjną, do porównania z cebulkami tulipanów w XVII w. w Niderlandach. Prawdopodobnie tych samych (Niderlandach, nie cebulkach), które za podszeptem Zagłoby Sobiepan Zamoyski ofiarował Karolowi Gustawowi. Innymi słowy – mit, który szybko się skończy w rzeczywistości, a potem będzie żył swoim życiem w wyobraźni.
No cóż, wydaje mi się, że można by zrewidować – i w efekcie owej rewizji potwierdzić – te opinie.
Cechy systemu blockchain i pochodzących z niego kryptowalut: anonimowość założyciela, white paper, pełna transparentność systemu, jego zakresu, możliwości i… końca przypominają coś z religii, a coś z sekty – nie sądzicie?
Jednak sprawa ma swój jak najbardziej namacalny wymiar, skoro zastępuje pieniądz. Pieniądz, który zarządza ekonomią, a jak wiemy z Seminarium XVII nie ma innej ekonomii niż ekonomia jouissance. Stąd również perwersyjność pieniądza, który zamraża coś w potencjalności, czego immanentną cechą jest ruch. Ale…
Któż by lepiej to rozumiał niż wszelkiej maści rządy od prawa do lewa?
Innymi słowy nierozwiązywalny dylemat ekonomiczny brzmi: “jak mamy akumulować, skoro powinniśmy wydawać, żeby ekonomia się kręciła”.
Cały problem polega na tym, że kiedy akumulujemy, od razu – dziwnym trafem – pojawiają się rozwarstwienia społeczne. Natomiast kiedy wydajemy, od razu pojawia się widmo bankructwa (inflacja).
Dylemat, którego doskonale doświadczamy w naszym kraju – i de facto w każdym kraju na świecie – bezustannie.
Kwestia zaczyna coraz bardziej dotyczyć gonienia własnego ogona, a od kiedy zrezygnowano z denominacji walut w kruszcach podaż pieniądza wzrosła wielo(set?)krotnie (nie znalazłem dokładnych danych, ale niewątpliwie ciekawym byłoby to ocenić).
Oczywiście rozumiemy różnicę pomiędzy luzowaniem ilościowym a stopami procentowymi, ale wchodząc w coraz większe szczegóły ekonomii tracimy z oczu jej sens (las-drzewo): wyczerpanie organizmu i śmierć jednostki.
To jest ekonomia jouissance i nie inna jest modelowana na niej makroekonomia.
Co zatem postanawia podmiot (makroekonomia) w kapitalizmie?
Że będzie nieśmiertelny. Czyli zatrzyma jouissance, zakumuluje ją.
Stąd właśnie perwersyjność pieniądza – o czym już wspomniałem. Poczytawszy markiza de Sade dochodzimy do wniosku, że o nic innego nie chodzi.
“Ale, ale…” powiedzą co szybciej myślący czytelnicy, “przecież to prowadzi do… ?”
Tak, to prowadzi do założenia zatrzymania czasu.
Stąd – wspomnijmy na marginesie – tak uparte podkreślanie związku znaczącego z czasem przez Lacana. Czas nie jest niczym innym jak napieraniem znaczącego w podmiocie… Dziś jednak nie o tym.
Wracajmy do naszego wywodu.
Jak zatem zatrzymać czas? W ekonomii to bardzo proste i słyszeliście już o tym miliony razy odmieniane przez wszystkie przypadki – pożyczyć go z przyszłości!
To ci dopiero satanistyczna operacja, przy której Nergal wygląda niewinnie jak króliczek wielkanocny.
Co ja bredzę?
Właśnie to: akumulacja jouissance – jej złudzenie – jest możliwe w zakresie akumulacji kapitału, który to służy jako podwalina wyobrażeniowej części fantazmatu.
Ba! Któż by śmiał się temu sprzeciwić! Wiadomo, że facet w żółtym Porsche kabriolet na pewno lepiej wygląda niż facet w autobusie!
Całość operacji dokonywanych na pieniądzu prowadzących do akumulacji kapitału jest efektem kradzieży (niewolnictwo) lub pożyczaniem z przyszłości (luzowanie ilościowe – najkrócej).
Tak czy inaczej ulegamy złudzeniu, że cokolwiek się zmieni w naszym życiu jeśli jedziemy żółtym Porsche, a nie autobusem.
Mam nadzieję, że niektórzy już widzą jak to wszystko połączyć i jaki zapalnik do bomby atomowej nam z tego wychodzi.
Otóż i bitcoin i blockchain są narzędziami na które świat (człowiek) zgodzić się nie może.
Zajmują nas one jedynie ze względu na swoje powinowactwo do psychoanalizy i niezwykle podobieństwo do łańcucha znaczących, gdzie niesłychany mechanizm informatyczny został zaprzęgnięty do potwierdzania roli Innego (z wielkiej litery), który jest jednocześnie wszędzie i nigdzie.
Blockchain technology jest najbliższym odzwierciedleniem lacanowskiej teorii języka jako Innego (z wielkiej litery) w świecie rzeczywistości i jako taka jest skazana na marginalizację.
Ale dlaczego? Uwielbiam to wasze “ale dlaczego?” zadane w odpowiednim momencie ;))
Ponieważ nie można w niej powiedzieć “dlaczego mówisz mi, że jedziesz do Krakowa… etc.” Czyli – żeby wyjaśnić do końca – ponieważ nie pozostawia możliwości oszukania się. A to jest dokładnie to, czym Lacan widział język: gwarantem prawdy, dzięki któremu możemy całe życie się – i innych – okłamywać. Jeszcze innymi słowy: coś, co jest Freud-proof nie może zaistnieć szeroko, ponieważ nie przystaje do kondycji człowieka (tu co żywsi intelektualnie i życzliwsi mi powiedzą: “aha! a psychoterapia? co jest bardziej Freud-proof niż psychoterapia?” – odpowiem: innym razem! Nie mogę wszystkiego pomieścić w jednym felietonie!;))
Rozprzestrzenianie się bitcoin’a może być przedmiotem spekulacji, ale tylko takim pozostanie. Zostanie on czymś na kształt artefaktu, wykopaliska, czegoś autentycznego (mitu) w morzu kłamstwa i pieniędzy, które zalewa nas na co dzień,
Nikt nie uwierzy, że jouissance nie może być zatrzymana, zakumulowana. Innymi słowy rozwiązując sprawę jednego drzewa nie możemy zapominać, że jesteśmy w lesie.
To jest pozycja analizy, która bezustannie utrzymując się na granicy lasu, nie zapomina ani o jednym, ani o drugim.
Dlaczego zatem – zapytacie – psychoanalityk bierze pieniądze za sesje i to słone?
A to już zupełnie inna parakalo – jak mówią Grecy. Rozprawimy się z nią w następnym wpisie.
Do usłyszenia!

(Obraz Gerd Altmann z Pixabay)